Bij mijn ouders thuis stond de bandrecorder altijd aan. Ze luisterden veel naar experimentele jazz, klassieke muziek, The Beatles, Bob Dylan, David Bowie en Steve Winwood. Omdat ik vaak mee pingelde op de piano werd ik al snel op les gezet. Ik had een leuke muziekjuf, die om de paar maanden al haar leerlingen thuis uitnodigde om met elkaar te improviseren. Daar heb ik goeie herinneringen aan, al was het best eng om niet van blad te spelen en ter plekke wat te verzinnen.
Van mijn 10e tot mijn 14e speelde ik dwarsfluit, tot de punktijd begon en ik in een band ging spelen. Omdat de bassist bij de eerste repetitie niet kwam opdagen ben ik dat geworden. Ik kwam er al snel achter dat het een instrument is dat echt bij me past.
Begin november 1986 vroeg Thé Lau van The Scene mij of ik bij hen wilde komen bassen. Tijdens de eerste repetitie viel alles op zijn plek. De vonk was daar. Dit was de band waar ik naar op zoek was, hier voelde ik mij thuis. Of we nou voor dertig of 30.000 mensen speelden, we gaven altijd alles wat we hadden.
Grote successen als ‘Blauw’ en ‘Iedereen is van de wereld’ volgden en leverden ons meerdere Edisons op, een Gouden Harp en de BV Popprijs. In maart 2014 bleek Thé Lau ongeneeslijk ziek. Met zijn overlijden in 2015 kwam een definitief einde aan The Scene.
Om niet in een zwart gat te vallen, richtte ik mijn eigen band ‘Mimile’ op. Ik schrijf mijn eigen muziek en teksten. We hebben inmiddels twee albums uitgebracht en zijn bezig met schrijven van nieuw materiaal voor een derde album. Daarnaast geef ik al jarenlang band workshops op verschillende plekken in Nederland.
Ik woon ruim twee jaar in Pingjum. Myn beppe is Friezinne en myn mem komt út Schotland, mijn wieg stond in Amsterdam en ik voel me hier thuis.